Mananjary

Mijn eerste echte uitstapje in Madagascar… Nadat ik Lieke en de anderen in Tana had ontmoet leek het Tessa en mij leuk om een paar daagjes langs te gaan. Toen Rob ons ook enthousiast had gemaakt hebben we een auto met chauffeur gehuurd en zijn we op bezoek gegaan. Op de heenweg hebben we overnacht in Ranomafana en daar het park bezocht. Ranomafana national park is een groot stuk beschermd regenwoud ten oosten van de hooglanden. Supermooi... we bleven in een hotel dat in het park lag dus voor ontbijt hadden we uitzicht over het oerwoud. Om zeven uur zijn we gaan lopen. Onze gids moest van Tessa zoveel mogelijk lemuren zoeken en daar heeft hij zich goed aan gehouden. Ze werken met spotters die de lemuren opzoekt en dat doorgeeft aan de gidsen door middel van fluitsignaaltjes. Als we dat dus hoorden moest je achter de gids aan rennen, dwars door alle bosjes om de lemur te zien. Uiteindelijk superveel gezien.
Na de lunch zijn we met Koos en Lieke doorgereden naar Mananjary om de palingkwekerij te bezoeken. Na 3 uur haarspeldbochten kwamen we aan de kust. Mananjary is een heel relaxed dorpje waar de rivier de zee instroomt. Hier wordt glasaal gevangen die in de palingkwekerij opgekweekt wordt. De kwekerij is echt enorm, heel raar om het in zo’n dorpje te zien. Best indrukwekkend hoe ze twee fabriekshallen uit de grond gestampt hebben. De grootste palingen kunnen binnenkort verkocht worden naar Azie waar het een echt een delicatesse is.
De volgende dag hebben we de school en het ziekenhuis bezocht. Lieke had gehoord een van de lampen in de operatiekamer kapot was dus we hebben gevraagd of we even mochten kijken en of Hans, de electricien, het mocht maken. Ik had nog geen ziekenhuis in Madagascar gezien dus dat was leuk om eens binnen te zijn. Maar ik denk toch dat als ik ziek zou worden dat ik maar naar een privekliniek ga...
Daarna zijn we bij Marc gaan lunchen. Marc woont in Mananjary en heeft daar een soort hobbyplantage met lychees, vanille, peper en nog veel meer. Het is een heel appart figuur. Een beetje een clown, hij liep constant te geinen en had de grootste lol om ons rond te leiden en voor lunch te hebben. De lunch was een van de beste maaltijden die ik ooit had gehad. We zaten in de tuin die uitkeek op de rivier. Overal prachtige bloemen met kleurige vogeltjes ertussen. Daar kregen we een maaltijd met vis, groenten en garnalen. Alles supervers. De garnalen waren rauw want die waren toch diezelfde ochtend uit het water geschept. Alles weggespoelt met wijn natuurlijk want Marc komt uit Frankrijk.
Na de lunch zijn we naar het strand geweest en hebben we heerlijk in de zee gezwommen. We waren de enige op het strand, dat is het voordeel van Madagascar ten opzichte van de spaanse kust...
Helaas moesten we de volgende dag weer terug. Een lange rit van Mananjary naar Tana dus vroeg vertrekken. Alles ging goed tot we na een scherpe bocht door een dorpje reden. De dorpjes zijn direct aan weg gebouwd en iedereen loopt rustig op het asfalt. Een kind rende net de weg op toen we aan kwamen rijden. De chauffeur trapte vol op de rem maar we hebben het kind toch geraakt. Het volgende moment zaten er twee malagasy met het kind naast me op de bank en waren we op weg naar het ziekenhuis. Het kind schreeuwde de hele boel bij elkaar, wat ik op dat moment een goed teken vond. We hadden het heel ligt geraakt en ik zag geen verwondingen maar je weet nooit of het interne verwondingen had. In het ziekenhuis is het kind onderzocht en zijn er rontgenfoto’s gemaakt. Gelukkig bleek er niks mis te zijn maar de ouders waren goed kwaad op de chauffeur. Toen ze merkten dat wij een beetje malagasy spraken kregen we een heel verhaal te horen dat de chauffeur veel te hard gereden zou hebben. Ze dachten in ons medestanders gevonden te hebben maar volgens ons reed hij heel netjes. Het kind rende gewoon de weg op, was niks aan te doen.Dus wij met z’n allen naar de politie. Die gaven de chauffeur gelijk en toen heeft de chauffeur de ouders maar wat geld gegeven en toen was alles afgehandeld. Helaas heeft dit alles wel drie uur geduurd dus konden we het niet voor het donker thuis komen. In Antsirabe hebben we toen overnacht en zijn de volgende dag naar Tana gegaan. Toch een extra dagje vakantie.

Koos en Lieke houden ook een weblog bij: www.koosenlieke.waarbenjij.nu