vakantie

Halverwege mijn verblijf in Madagascar heb ik heel veel vakantie gehad. In februari kwam Frans, mijn vriendje, langs. We hebben eerst een week in Tana en het dorpje doorgebracht. Daar is hij gelijk tot ‘vazaha be’ gedoopt, grote buitenlander. Hij is namelijk 1.94 m, wat een halve meter langer is dan de gemiddelde Malagasy. Hij viel aardig op. Daarna hebben we een auto gehuurd en hebben we een heerlijk luxe rondreis naar het zuiden gemaakt. In 11 dagen zijn we via de RN7 naar Toliara gereden. Met uitstapjes naar Ranomafana (regenwoud) en Manankara (strand), vanwaar we met de enige trein in Madagascar door het regenwoud naar Fianarantsoa zijn gereden. Nogal een beleving. De treinlijn is de enige verbinding met de buitenwereld voor een aantal dorpjes en er wordt levendig gehandeld. Bij elke halte, en dat zijn er een hoop, komen de dorpelingen met manden met eten op het hoofd aan het raam. Ze verkopen alles; snacks, fruit en levende schaaldieren. Ondertussen worden de goederenwagons aangekoppeld en gevuld met veel, heel veel, bananen. Dit gebeurt met de hand en mandje voor mandje, nogal en tijdrovend proces. Uiteindelijk duurde de reis 13 uur : de afstand is minder dan 200 km. Hoelang is Amsterdam-Parijs met de Thalys ook al weer? Dit was allemaal geen probleem voor de Malagasy familie die naast ons zat (denk 4 tantes + 9 kinderen) Die zaten allemaal lekker kreeftpootjes leeg te zuigen, pinda’s te pellen, dutjes te doen of te onderhandelen over de prijs van bananen, door het raam uiteraard.
Vanuit Fianarantsoa zijn we via Andringitra en Isalo naar Toliar gereden. Warm!! Dat vroeg dus om een megaluxe hotel aan het strand met een infinitypool in Ifaty. Het hotel had zijn eigen botanische tuin en onze twee verdieping bungalow lag 20 meter van de zee. Vanuit mijn enorme bed had ik een 180 graden uitzicht, en ik denk niet dat ik ooit zo lekker heb gegeten. Ik hou van landen waarin ik dit soort hotels kan betalen.
Na een paar dagen hier hebben we nog een paar dagen in Toliara doorgebracht en zijn toen teruggevlogen naar Tana. Daar hebben we nog een tijdje gezeten en toen moest Frans terug. (snik)
Vijf dagen later zou Miranda, een vriendin, komen en ik was oorspronkelijk van plan terug naar het dorpje te gaan. Helaas. Mijn heftige verkoudheid/griepje/algehele malaise bleek niet zomaar ene simpel virusje te zijn. Ik had malaria, een dodelijke ziekte voor heel veel 3e wereld kinderen. Gelukkig ben ik in geode conditie en, naar Malagasy begrippen, schandalig rijk. Ik ben dus naar een van de beste doktoren van Tana geweest. Testje, Receptje, Ritje naar de apotheek en vijf dagen later was ik beter. Klaar om met Miranda door het noorden van het land te trekken.
We zijn naar Diego Suarez gevlogen en vandaar met openbaar vervoer naar het zuiden afgereist. Onderweg uiteraard de parken bezocht en weer heel veel lemuren gezien. Het noorden is wat minder toeristisch dan het zuiden en soms zaten we zo afgelegen dat we in een klooster overnachtte bij gebrek aan een hotel. De eindbestemming was Nosy Be, een tropisch eiland, witte stranden en wuifende palmen. Het postkaardplaatje en zeker geen straf om daar een week te relaxen. Beetje snorkelen, lekker eten en als we behoefte hadden aan een activiteit gingen we lemuren kijken (wat anders?) of een ylang ylang distillerij bezoeken. Een uitstapje naar het parc op het eiland bleek een trip vol verrassingen. Het was een spontane actie toen een braderie in Hell-Ville tegen bleek te vallen.
Mijn normale aanpak voor national parken is stevige wandelschoenen aan en beginnen te lope nom 7 uur in de ochtend. Maar in dit geval hadden we op een onverwacht vrije middag een taxi gepakt, met slippertjes aan. Toen we in de buurt kwamen stapte iemand in onze taxi. Hij had een aanbod voor de overtocht met pirogue (soort kano); waarom? Bleek dat je er alleen met pirogue kunt komen. Dus wij in het bootje…
Er lagen twee extra peddels in het bootje. ‘Pour moi?’ grapte ik nog, normaal gesproken gaan er een aantal gespierde mannen mee die je keurig van A naar B peddelen. Niet dus, we moesten toch echt zelf peddelen. Goede workout. Kan het iedereen aanbevelen…
Toen kwamen we aan bij het park. Gezien het toeristische gehalte van het eiland hadden we een soort vondelpark meets apenheul verwacht, met mooie betegelde paadjes. Niet dus. Het bleek een echt parc national te zijn met steile, modderige (lees: gladde) hellingen. Daar liep ik op mijn slippertjes. Na 1.5 uur kwamen we het park weer uit, uitgeput en met modder tot achter de oren. Park uit, pirogue in, en peddelen maar. Overigens wel lemuren gezien.
Vanuit Nosy Be weer een vlucht naar Tana en een uitstapje naar Andasibe voor het parc national daar. Toen we weer terug waren kwamen mijn ouders aan in Madagascar.
Met z’n allen hebben we het dorpje bezocht. Vonden de kinderen hardstikke leuk. Nog meer vazaha! Met speelgoed en snoep!! Er werd nog lang over nagepraat.
Toen we Miranda op het vliegtuig hadden gezet ging ik met mijn ouders op reis. Met een gehuurde auto zijn we naar Andasibe gereden waar mijn vader zijn eerste lemur heeft gezien (en nummer 2 t/m 50) Daarna zijn we doorgereden naar Toamasina en Foulpointe waar we aan het strand hebben gezeten en visjes gekeken. Toen ik mijn ouders na 10 dagen in Madagascar op het vliegtuig had gezet ben ik terug naar het dorpje gegaan. Ik had toen twee maanden lang vakantie gehad en ontelbaar veel lemuren gezien….