week 1

Manao ahoana!
Ik zit inmiddels een paar dagen al in Tana en we zijn al een aantal keer naar ‘ the countryside’ geweest. Het dorpje ligt hier op een 45 minuten rijden verder op. Het is echt supermooi daar. Je kijkt over de hele vallei en het is er enorm rustig. Woensdag zijn we er voor het eerst geweest. Yvon bouwt er een gemeeschapshuis naast het huis van zijn grootouders. De bedoeling is dat het een soort trainingscentrum wordt met een bibliotheek en nog meer dingen die nodig kunnen zijn voor de bevolking daar. Het bouwen van het huis heeft in Madagascar echter nog wel wat haken en ogen. We gingen woensdag om de fundering uit te meten. Yvon had al wat mensen uit het dorp opgetrommeld die eventueel de fundering konden gaan uitgraven. Deze mensen waren ook mee. Yvon heeft me uitgelegd dat de Malagasy cultuur een cultuur is van heeeeel veel praten. Nou dat heb ik gemerkt. Het heeft 5 uur geduurd om de fundering uit te zetten en een prijs af te spreken voor het werk dat gedaan moest worden. Iedereen moest wat te zeggen hebben, als er een paaltje de grond in moest stond er vijf man omheen. Allemaal erg grappig om te zien maar ik had op dat moment niet veel hoop dat het huis (groot, 2 verdiepingen) snel af zou zijn. In de tussentijd zijn Yvon en ik het dorpje wat in gelopen. De weduwen die de borduurwerkjes hadden gemaakt moesten nog betaald worden en Yvon wilde kijken hoe het met de bouw van mijn huisje vorderde. Het huisje waar ik kom te wonen was in principe klaar maar er is nu een tweede verdieping op gebouwd. Op dit moment wordt het dak erop gelegd ( lees: de bovenste palen worden bekleed met bundles gras). Yvon zegt dat hij er een toilet en douche in gaat bouwen. Het toilet krijgt een tank waar biogas in wordt opgewekt zodat ik daarmee kan koken. Het is allemaal veel luxer dan ik had verwacht. Onderweg komen we een hoop mensen tegen. Iedereen is heel geinteresseerd in mij. Ze vinden het allemaal geweldig dat ik ze engels ga leren. Een van de weduwen komen we onderweg tegen. Ze is erg blij met het geld dat ze met de verkoop van de borduurwerkjes heeft gekregen. Het is eigenlijk haar enige bron van inkomsten. Met de opbrengst van de vorige werkjes heeft ze een eend gekocht. Inmiddels zijn dat er al zes en kan ze aardig in haar levensonderhoud voorzien.
De volgende dag gingen we terug. De werkers zouden vroeg met de fundering beginnen maar konden niet starten voordat het ritueel was uitgevoerd. Bij alles wat hier gedaan wordt moeten namelijk de voorouders tevreden gesteld worden. De voorouders spelen een enorm grote rol in de cultuur hier en een huis bouwen zonder een ritueel voor de voorouders is ondenkbaar. Nu is het zo dat Yvon wat wereldser is dan de meeste mensen hier en eigenlijk niet meer aan rituelen doet. Hij had dan ook geen idée wat het ritueel inhield. Zijn vader wist het ook niet, eigenlijk wist helemaal niemand het. De oom van Yvon, die in het dorp woont, zou het wel weten. Dus we hadden afgesproken dat iemand die oom zou gaan halen. Toen we aankwamen was er echter geen oom. Hij was niet gehaald want de man die dat zou doen had geen tijd… Toen zaten we dus zonder oom. Om het werk toch van start te kunnen laten gaan heeft de vader van Yvon toen een ritueel uitgevoerd. Hij heeft op de hoek van het huis een gebed opgezegd en toen wat rum uitgestrooid. De locale bevolking was hier tevreden mee en toen konden we beginnen. Er moesten een aantal stenen worden versleept en toen ik iedereen daarmee bezig zag begon ik te helpen. Nou dat gaf wel grote ogen. Vrouwen doen hier geen zwaar werk en westerse vrouwen doen helemaal niks. Een blanke vrouw met een zware steen in haar handen is hier dus een ongewoon plaatje. De mannen gingen graven en ik hielp een klein beetje mee. Na gisteren had ik er niet zoveel van verwacht, maar het ging supersnel. Na een uurtje of 3 hadden ze al een derde van de fundering uitgegraven. Toen we weg gingen kwamen we de directrice van de school tegen. Ze vindt het helemaal geweldig dat ik kom helpen. Fijn om te weten dat ik zo welkom ben.
Op vrijdag ben ik met Yvon naar the ministry geweest om te kijken naar mijn visum en te zien wat ik allemaal nodig heb. Dat is nog best een hoop. Moet ik nog allemaal regelenen dus.. Toen we daar klaar waren had Yvon een afspraak met wat Chinese zakenpartners. In de tussentijd mocht ik het centrum van Antananarivo in. Ik had een rugzak bij me en Yvon stond er op dat er twee jongens met me meeliepen om me te beschermen. Ze hebben me helemaal naar centreville genomen. Allemaal smalle straatjes met marktjes met groenten, vlees, rieten manden, kleding, eigenlijk vanalles. Overal liepen mensen.
In de middag zijn we naar de staalfabriek van Yvon geweest. De Fabriek is al een paar maanden gesloten sinds er tijdens de rellen mannen met geweren de werkers terug naar China hadden gejaagd. Het is de bedoeling dat de fabriek over een paar maanden weer open kan. Mits het een beetje rustig blijft in het land natuurlijk. Op dit moment is Ravalomanana (de vorige president) nog gevlucht naar Zuid-Afrika. De man die hem afgezet heeft en zichzelf tot president heeft uitgeroepen wordt niet erkend door de internationale gemeenschap. Gevolg is dat andere landen geen zaken met Madagascar doen en er ook geen humanitaire hulp is. De dollars beginnen nu zo’n beetje op te raken en aangezien door de crisis alles uit het buitenland geimporteerd moet worden is dat wel een beetje een probleem. We rijden iedere dag langs een terrein van Ravalomanana. De oppositie is hier non stop aan het protesteren. Omdat dit een prive terrein is kan het leger daar niks aan doen maar protesten in public areas wordt hier meteen de kop in gedrukt.
Zaterdag zijn we weer naar het platteland geweest. Om de fundering te storten is er cement nodig, dat is al gebracht, maar ook zand. Dat moet van verderop uit de rivier komen. Er is zo’n 5 m3 zand nodig dus vandaag zijn we maar vast begonnen. Met een paar keer heen en weer rijden hebben we toch al 2 m3 verplaatst naar de bouwlocatie. De fundering is inmiddels uitgegraven. Maandag gaat het beton gestort worden. Mijn huisje schiet ook al aardig op. Het dak ligt er al bijna op. Als we thuiskomen horen we dat het georganiseerde protest van de oppositie in het stadion (public area dus) weer is tegengewerkt. Er Is een vrouw met scherp neergeschoten.
Vandaag (maandag) krijg ik mijn leraar Malagasy te zien. Hij is de accountant van Yvon en Annelie. De taal is behoorlijk moeilijk maar nu ik een paar dagen meedraai begin ik er steeds meer van te begrijpen. Yvon heeft mij een boekje gegeven met woorden en zinnetjes in Malagasy, Frans en Engels. Daar heb ik een hoop aan. De bedoeling is dat ik elke dag een paar uur les krijg. Het is ook wel nodig want niemand spreekt hier Frans of Engels.
Ik zal proberen iedereen zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Maar internet valt hier nog wel eens uit.
Voor nu:
Veloma!