Mila mianatra tsara ny teny malagasy aho

Voor de mensen die nog niet zo thuis zijn in het Malagasy: dit betekend 'Ik moet goed Malagasy leren.' Dit is ook gelijk het motto van deze week. In het dorpje spreekt namelijk niemand een woord Frans, laat staan Engels. Ik krijg nu iedere ochtend hulp van de accountant van Yvon, Mamy. Ik heb een soort reiswoordenboekje gekregen van Yvon en elke dag schrijf ik de dingen daaruit op die ik wil leren en Mamy helpt me dan met de uitspraak en de betekenis van de woorden en zinnen. Inmiddels kan ik tellen tot 9999, ken de dagen van de week, ken de meeste groenten en andere etenswaren en kan ik korte zinnetjes maken. De taal op zich valt wel mee. Je kunt de woorden in zo'n beetje elke volgorde zetten en de werkwoorden zijn zo'n beetje altijd hetzelfde. Het enige is dat de woorden echt knettertjelang zijn, minstens 8 klinkers hebben en de Malagasy daar minstens 6 van wegdrukken. Een voorbeeldje: voor een korte vraag als: 'vind je het leuk op school?' krijg je een zin als: 'Mahafinaritra anao ve any an-tsekoly?' Nog een leuke: de getallen: 3724 wordt: (hou je vast) 'efatra am bini roa polo am bi fito njato am bi telo arivo' Het is dus even doorbijten, maar het gaat steeds beter. Dat moet ook wel want maandag gaan de mpampianatra (leraren dus) van de school vergaderen over het nieuwe schooljaar dat 11 oktober begint. Aangezien ik engels ga geven op die school moet ik daar bij zijn en wat zinnigs in het malagasy te zeggen hebben. Nog even oefenen dus.
Ondertussen gaat de bouw van het gemeenschapshuis gestaag verder. Ze zijn nu de fundering erin aan het leggen. Dat doen ze met grote stenen en enorm veel cement. Een paar keer per week rijden we erheen met nieuwe zakken cement uit de stad. Die zakken wegen 50 kg per stuk dus dat laat ik lekker die mannen doen, maar verder help ik zoveel mogelijk mee. Woensdag zijn we zand gaan halen uit de rivier. In totaal hadden ze zo'n 6 kuub nodig dus daar moesten we een aantal keer voor op en neer rijden. De kinderen van het dorp vinden het prachtig om mij, een westerse vrouw, zand te zien sjouwen. We hadden de emmers waarmee we het zand in de truck laden bij de rivier laten liggen en toen we terugkwamen hadden de kinderen ze al voor ons gevuld met zand, de kleine voetafdrukjes stonden er nog in. Morgen gaan we weer terug om meer cement te brengen.
Verder gaat het hier zijn gangetje in Tana. Gisteren was er een half uur geen stroom. Normaalste zaak van de wereld hier. Het is nu namelijk de droge periode dus staat er niet genoeg water achter de stuwdam. Omdat er dan niet genoeg stroom opgewekt kan worden krijgt om de beurt een deel van Tana geen stroom. Mensen weten dat hier ook en hebben allemaal kaarsen in huis. Sommige mensen gebruiken hier ook de accu's van auto's als persoonlijke stroomvoorziening. Die kun je opladen bij de kraampjes in de stad en dan heb je weer een paar dagen stroom.
Vandaag heeft Yvon een Malagasy lekkernij gekookt: tong van een zebu. Toen ik vroeg wat ze eigenlijk met de hoofden deden (ik had op straat mensen gezien die een kar vol zebukoppen bij zich hadden) zei hij dat de hersenen lekkere soep maakte... Gelukkig valt het hier in Tana nog wel mee. Maar het schijnt dat ze in Madagascar ook dol zijn op een stukje slang, sprinkhaan of worm. Ik kan dus nog wel meer lekkernijen verwachten.

owja: ik heb nu een malagasy telefoonnummer, inclusief telefoon met menu in het malagasy :-S

00261343187166

dus iedereen die me wil smsen of bellen (en daar een hele hoop beltegoed voor over heeft) mag dat altijd doen...

Veloma!